Zostałem wywołany do tablicy przez Panią Kamilę, osobę komentującą mój pierwszy artykuł. Tam ubolewałem nad losem młodych ludzi, których jedynym celem życiowym jest wyrwanie się z Sierakowa. Jasne jest, że w Sierakowie naprawdę mieszka się super. Tyle, że trzeba też mieć gdzie zarabiać. I musi to być praca adekwatna do kompetencji. A jaka jest dzisiejsza, smutna rzeczywistość, wszyscy wiemy. Zanim będzie o tym jak temu zaradzić, zastanówmy się jak do tego doszło.
Trzeba przyznać, że w Sierakowie, od początku lat 90tych, powstało kilka firm liczących się na rynku pracy. Do najznamienitszych należy zaliczyć Celię Polska Sp. z o.o. czy Zakłady Mięsne „Bartek”. Z racji na to, że znacznie bliżej znam historię mleczarni, to skupię się na tym przykładzie. O „Bartku” nie chcę pisać, chociaż wszyscy pamiętamy jego zmagania z osobliwą „przychylnością” władz gminy. Zmagania o rozwój firmy i tworzenie nowych miejsc pracy.
Sierakowska Celia powstała na skutek sprzedaży Francuzom, przez lokalnego przedsiębiorcę, istniejącej już mleczarni. Zupełnie słusznie władze gminne przypisały sobie potem ten „sukces inwestycyjny”, bo to dzięki specyficznej aktywności władz (zresztą tych samych, co dziś) polska mleczarnia zaczęła funkcjonować około 2 lata później, niż powinna i mogła. Te dwa lata były krytyczne, bo właśnie wtedy do Polski weszli giganci z tej samej branży i łatwo rozprawili się z rodzimą konkurencją. Ale nie o tym ten artykuł. Po przejęciu obiektu przez Francuzów na przełomie 1997 i 1998 r., niemal cały nowy personel biurowy został zaimportowany z Międzychodu. Nie przypominam sobie, żeby władze gminy interesowały się tym faktem. A wystarczyłyby proste zachęty podatkowe. A może nawet pogawędka z władzami Spółki. Ale do tego potrzeba chęci. No i niestety - znajomości języków obcych. A potem, w 2005 roku, gdy, już jako Napoleon Polska Sp. z o.o., w obliczu zbliżającej się upadłości (co nastąpiło kilkanaście miesięcy później), Spółka zwracała się o pomoc do władz gminy, nikt nie zainteresował się losem tego zakładu pracy. I ich pracowników. Nie gardzono wtedy oczywiście bardzo pokaźnym podatkiem od nieruchomości. Pomimo oczywiście, że Spółka zwracała się o odstąpienie od naliczania podatku. Nikt też osobiście się nie pofatygował do mleczarni. Tak czysto – po ludzku. Żeby okazać zainteresowanie.
Lista „sukcesów upadłościowych” w Sierakowie, w okresie ostatnich dwudziestu lat, jest bogata. Otwiera ją Modex, potem Droventa (przepraszam, jeżeli pomyliłem się w szczegółach nazwy), Napoleon Polska Sp. z o.o. czy ZM „Bartek”. Dzisiaj o przetrwanie walczy Stado Ogierów czy FOBOS Sp. z o.o. Zaryzykuję stwierdzenie, że władze gminy, w tych ostatnich przypadkach, wykazują się podobną „troską”. Chociaż nie przypominam sobie jakichkolwiek objawów zainteresowania ze strony władz gminy firmą FOBOS Sp. z o., gdy tam pracowałem. Ale rozumiem – to był momencik, raptem osiem lat. I byliśmy nieznaczącym podmiotem na lokalnym rynku pracy, zatrudniając nawet 120 osób (razem z Mikro-Luks Sp. z o.o.).
Ciekaw jestem jakie wsparcie w zakresie otrzymuje na przełomie ostatnich dwudziestu lat huta szkła? Z tego co obserwuję, to zakład ten nieustannie inwestuje. Ciekawe, jak do tego zachęca gmina? I w jaki sposób ułatwia te działania?
Podobnie rzecz ma się ze szpitalem. Co zrobiła gmina, żeby utrzymać sierakowską porodówkę. Jak znam życie, to prowadzone są rozmowy. Co w języku dyplomacji oznacza, że nic się w tym temacie nie dzieje. I założę się, że stracimy ten oddział na rzecz Międzychodu. To kolejny odpływ wartościowych obywateli z Sierakowa, jakimi bez wątpienia jest personel medyczny wszystkich szczebli.
Ale nie to jest najsmutniejsze. Najgorsze jest to, że w Sierakowie nie powstają nowe zakłady pracy. Nie mamy żadnej konkretnej inwestycji. Mamy za to tani wykręt tłumaczący bierność władz gminy w tym względzie. No bo przecież Park Krajobrazowy, bo przecież Natura 2000. Bzdura. Są branże, które idealnie się wpasowują w te „trudności inwestycyjne” (o tym jakie to branże – napiszę w kolejnych artykułach). To troszkę tak, jakby Mozambik tłumaczył swoje zacofanie i panującą tam biedę tym, że nie może rozwinąć turystyki narciarskiej. No fakt – nie może, bo klimat trudno zmienić. Ale może zająć się milionem innych działalności.
A tak, skąd młodzi ludzie mają mieć pomysł na budowę swojej ścieżki edukacji? Jaki zawód wybrać? Trzeba to powiedzieć głośno: dziś nie ma w Sierakowie pracy dla ambitnych i wykształconych osób! No może oprócz pracy w tzw. budżetówce. Ale nie każdy marzy o tym, żeby zostać nauczycielem czy lekarzem (pewnie dlatego, że to bardzo trudne zawody), albo pełnić bliżej nie określone funkcje przy Urzędzie Gminy. A dlaczego nie ma pracy? Bo nie powstają nowe firmy! A te, które istniały i istnieją, nie otrzymały odpowiedniego wsparcie ze strony gminy. I te dwa zjawiska są ze sobą bardzo silnie powiązane.
Reasumując, odpowiedź na pytanie Pani Kamili jest banalnie prosta. Żeby zatrzymać młodych ludzi, trzeba „jedynie” wskazać im możliwości rozwoju zawodowego. Nie każdy chce być od razu Prezesem, ale większość musi mieć wskazaną ścieżkę rozwoju zawodowego. A takowa w wielu przypadkach nie istnieje w Sierakowie. Głównie dlatego, że gmina popada konsekwentnie od wielu lat w ruinę cywilizacyjną. I mocno odstaje nawet od ościennych gmin.