Kiedyś bywało tak, że do polityki trafiały osoby o pewnym dorobku życiowym. Każdy pracował na swoje sukcesy, które dawały mu określoną pozycję w społeczeństwie. A nabyte doświadczenie wykorzystywano w służbie społeczeństwu. Obecnie obserwujemy zjawisko tworzenia się zawodu: polityk. Tylko czym wyróżnia się ten „zawód”?
Normalnie jest tak, że idziemy do pracy, szef wyznacza nam zadania i je realizujemy. Jeżeli sami jesteśmy szefami, to oczywiście zadania musimy sami sobie wyznaczać. Teraz wyobraźmy sobie, że zawodowy polityk idzie do pracy. Jeżeli jest politykiem wysokiego szczebla, to wyznacza sobie zadania. No i zastanówmy się jakie on może mieć cele zawodowe? Może oczywiście kreślić i realizować przyjętą strategię rozwoju. Ale to może wymagać podejmowania odważnych decyzji, co grozi problemami w najbliższych wyborach. Więc przeformułowuje swoje zadania na „strategię trwania na stanowisku”. I, jako człowiek inteligentny i skuteczny, zaczyna ją realizować.
Trzeba oddać, że strategia „integracji ze stołkiem” wymaga nie lada umiejętności. Nie jest łatwo nic nie robić i umiejętnie wmawiać ludziom, że jest inaczej. Polityk działa też w dużym stresie, bo przecież posiada jedyną nabytą umiejętność – bycia politykiem. I jak go nie wybiorą, to co będzie robił w życiu? Nie znajdzie też innej pracy, bo np. liczba miejsc pracy w okolicy mocno się skurczyła, być może, że za jego sprawą. Więc skupia się na reelekcji. A robota – ta prawdziwa – leży oczywiście odłogiem.
No i jak się wtedy zachowuje osoba, która nie ma wyników, ale nie chce stracić pracy? Zabiega o przychylność szefa zanim ten się zorientuje, że z jego pracy nic nie wynika. W tym przypadku szefem jest elektorat. Technologia jest prosta. Trzeba skupić wokół siebie grono wiernych maruderów, którzy dość wiernie przyklaskują jego poczynaniom. Głównie dlatego, że sami nie mają się czym pochwalić, jeżeli chodzi o efekty własnej pracy. Najgorsze jest to, że w tym „zakładzie” pracuje z reguły wiele osób, które aż rwą się do pracy. Tylko, że to bardzo silne (siłą swojego ojca duchowego) grono maruderów, jak ich określiłem, nie pozwala im na rzetelną pracę. Chociażby dlatego, że dużo czasu zajmuje odpychanie od siebie „trucicieli”. I rozpościeraniem swoich czarnych scenariuszy, opartych na budowaniu atmosfery strachu opartego na wizji rzekomych kataklizmów jakie niesie za sobą postęp. Postęp, o którym ci ludzie potrafili już zapomnieć przez szereg lat.
Dla odmiany, menedżer nie może realizować strategii integracji ze stołkiem. Bo nikt mu na to nie pozwoli. Ale też nie musi. Głównie dlatego, że może pracować gdzie indziej, nawet po zakończeniu kadencji. Specyfika jego zawodu daje mu pełen wachlarz możliwości zawodowych. Ponadto zna się na realizacji i rozumie wartość szybkości w podejmowaniu decyzji. Przedsiębiorczość polega głównie na podejmowaniu szeregu ryzyk. Ale ryzyko ma to do siebie, że dotyczy zawsze przyszłości. A jak mawiają praktycy zarządzania – trudno jest przewidywać – zwłaszcza przyszłość. Kto się boi ryzyka, ten się boi przyszłości. I nie może być przywódcą. Może co najwyżej „pełnić funkcję…”.
Dlatego przedsiębiorstwa nie zatrudniają na stanowiska kierownicze osób wykazujących cechy charakterystyczne dla zawodu polityk. A osoby, które ewoluują w kierunku zawodowego politykierstwa szybko „otrzymują szansę rozwoju poza strukturami firmy”.
Zastrzegam, że zbieżność osób i faktów poruszonych w tym artykule jest całkowicie przypadkowa i nie zamierzona.